Ceza Yargılamasında Uzlaştırma

Onarıcı adalet anlayışı, ceza adaletini yerine getirirken, sanığın haklarını koruduğu kadar mağdurun haklarını da koruma gayesi olan günümüzde kabul gören bir anlayıştır. Bu anlayışının etkili olmaya başladığı 21.yüzyıl ceza sistemleri, adaleti sağlarken mağdurun mağduriyetinin giderilmesi ve tarafların ihtiyaçlarının gözetilmesi fikrini ön plâna çıkarmış bulunmaktadır. Onarıcı adalet anlayışının hakim olduğu sistemlerden birisi olarak Türk Ceza Sistemi de bu alanda gereken kurumların oluşturulmasına ve düzenlemelerin getirilmesine tanıklık eden bir sistemdir. Bu yönde getirilen kurumlardan birisi de onarıcı adalet anlayışının bir ürünü olan uzlaştırma kurumudur. Uzlaştırma kurumu, hem kamu hem özel hukuk ile ilgili olan uyuşmazlıkların giderilmesinde alternatif çözüm yöntemi olarak Türk Ceza Sistemine tezahür eden onarıcı adalet anlayışının önemli bir yansımasıdır. Uzlaştırma kurumu, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ve 5395 sayılı Çoçuk Kanunlarıyla 2005 yılında Türk hukukuna getirilmiştir. Uzlaştırma kurumunda 2006 Tarihli 5560 sayılı, 2009 Tarihli 5918 sayılı ve en son 2016 Tarihli 6763 sayılı Kanunlar ile değişiklikler yapılmış ve kurumun uygulanmasına yönelik 2017 Tarihli “Ceza Muhakemesinde Uzlaştırma Yönetmeliği” çıkarılmştır. Kitabımızda ceza yargılamasında kendisine önemli bir yer ve muhakeme alanı oluşturulan uzlaştırma kurumu, Ceza Muhakemesi Kanunu, Ceza Muhakemesi Uzlaştırma Yönetmeliği ve diğer mevzuatların yanında bilimsel görüşler ile Yargıtay kararlarından da yararlanılarak bütün yönleriyle irdelenmeye çalışılmıştır.